Σενάριο 1 : 

     Η Ελεονόρα, χωρισμένη, φιλόλογος. Ανακαλύπτει ότι κάποιος βίασε την κόρη της. Θα βγει από την ελιτίστικη ζωή της και θα μπει μέσα σε παράνομα κυκλώματα. Θα δει την άλλη όψη της ζωής. Θα σοκαριστεί, θα ταλαιπωρηθεί, θα κινδυνέψει. Σκοπός της, ν' απαλλάξει την κοινωνία απ' τους παιδεραστές. Θα γίνει αρχηγός μιας συμμορίας, που φτιάχτηκε για τον "καθαρισμό" παιδεραστών. Τους εντοπίζουν μέσω ενός προγράμματος, τους βάζουν τσιπάκια. Τους τιμωρούν. Μια κακή στιγμή, θα τη φέρει αντιμέτωπη με τις αρχές. Φυλακίζεται. Εκεί θα πάρει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, για τον εντοπισμό του βιαστή της κόρης της. Το σκάει απ' τη φυλακή, τον εντοπίζει, τον σκοτώνει. Ανακουφισμένη, γυρίζει σελίδα, ενώ η δράση της αναγνωρίζεται παγκοσμίως. 

Σενάριο 2:

     Αθήνα, 2001. Ένας έμπορος ναρκωτικών, ο Σταύρος, αποφασίζει να μετακομίσει στην επαρχία μαζί με την οικογένειά του, και ν'αλλάξει ζωή. Η Στέλλα, η γυναίκα του, μια όμορφη κοπέλα, εξαρτημένη από τα ναρκωτικά και το Σταύρο, με το σύνδρομο της Στοκχόλμης, εγκλωβισμένη και απολύτως απομονωμένη μέσα σε ένα σπίτι στο χωριό, για 7 ολόκληρα χρόνια, μεγαλώνει τα 3 τους παιδιά. Μέχρι που γνωρίζει την Αλεξία. Θα γίνουν φίλες, όμως η Στέλλα, σύντομα θα δει στο πρόσωπο της Αλεξίας, τη νέα της εξάρτηση. Θα γίνουν ζευγάρι. Η Αλεξία προσπαθεί να θεραπεύσει τη Στέλλα, με σκοπό να βρει τη δύναμη ν'αφήσει τον άντρα της, που την κακοποιεί και να φύγει μαζί της. Όμως, ο Σταύρος ανακαλύπτει τη σχέση τους και διαπράττει έγκλημα. Η Στέλλα, δεν αντέχει αυτό τον αποχωρισμό και βρίσκει το θάρρος να μιλήσει στην αστυνομία. Η αστυνομία συλλαμβάνει το Σταύρο και η Στέλλα, αποφασίζει να πάρει τα παιδιά της και να μετακομίσει στη Σαμοθράκη. Εκεί που ονειρευόντουσαν να ζήσουν με την Αλεξία. Αλλάζει όνομα, ζωή. Κόβει τις εξαρτήσεις. Έπειτα από 3 χρόνια, θα έρθει αντιμέτωπη με μια αποκάλυψη που θα της αλλάξει και πάλι τη ζωή...

Σκηνή 51: ΕΣΩΤ - ΣΑΛΟΝΙ ΠΑΤΡΙΚΟΥ-ΝΥΧΤΑ-ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ

     Σκοτάδι. Τα μονά φώτα είναι το φως της τηλεόρασης και το λιγοστό φως ενός φωτιστικού. Η Ελένη παρακολουθεί την αγαπημένη ταινία του νεκρού άντρα της στην τηλεόραση. Στη σκηνή υπάρχει ένας αναπαυτικός, πολυτελής καναπές καθημερινής χρήσης και το τραπεζάκι του σαλονιού. Γενικά ζεστή ατμόσφαιρα.. Η Ελένη   σκεπασμένη με ένα κουβερλι. Συγκινημένη, μελαγχολική. Στο πλάνο είναι και η εξώπορτα του σπιτιού στην οποία εμφανίζεται η Μαριάννα να αποχαιρετά με ιδιαίτερο ενθουσιασμό τον Δημήτρη και  κλείνει την πόρτα.

Ήχοι τηλεόρασης χαμηλόφωνα. Ήχος από κλειδιά στην πορσελάνη.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Μητέρα;  Μητέρα είσαι σπίτι;

ΕΛΕΝΗ

Εδώ αγάπη μου…στο σαλόνι.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

(μιλάει με βεβιασμένη χαρά θέλοντας να κρύψει τον έντονο προβληματισμό της)

Τι κανείς ρε μανούλα μες στα σκοτάδια;

ΕΛΕΝΗ

(απαντά με τον ίδιο τόνο για να κρύψει την έντονη μελαγχολία της και την συγκίνηση της)

Τι να κάνω αγάπη μου. Ακυρώθηκε ένα ιατρείο που είχα, γύρισα νωρίς και κάθισα να χαλαρώσω λίγο..

κι έπεσα πάνω στην αγαπημένη ταινία του πατερά σου.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

(Γελάει)

Α ναι…Ποια απ΄όλες;

ΕΛΕΝΗ

(γελώντας)

Αχ αγάπη μου..

Το ¨παντρεμένος στα 2¨

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Α! ναι φυσικά…

ΕΛΕΝΗ

Έλα μωρό μου κάνε μου λίγο παρέα..

Είμαστε στο σημείο που αποκαλύπτεται ο παράνομος δεσμός του πρωταγωνιστή…

Τέτοιους άντρες να τους βράσω..

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

(αντιδρά ξαφνιασμένη με το ποσό την βολεύει η τροπή της συζήτησης)

Γιατί μητέρα..; και αφού τον παραμελούσε η γυναικά του διαρκώς… δούλευε 20 ώρες την ημέρα…

Κι ο πατέρας το ίδιο δε θα έκανε;

ΕΛΕΝΗ

Τι λες αγάπη μου ο πατέρας σου με λάτρευε! Κι εγώ δούλευα πολλές ώρες αλλά ο πατέρας σου…

(δισταγμός)

ο πατέρας σου ποτέ δε θα έκανε κάτι τέτοιο…

( θυμήθηκε κάτι υπόνοιες…το αίσθημα της σιγουριάς και της υπεροψίας που είχε σαν άτομο συγκρούεται με την αμφιβολία.. έτοιμη να χαθεί στις σκέψεις τις)

ο πατέρας σου με λάτρευε…

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Για τίποτα δεν πρέπει να είναι κάνεις σίγουρος…Περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις..

ΕΛΕΝΗ

(αναστατωμένη)

Τι θες να πεις με αυτό; Και γιατί ξαφνικά επιμένεις με  αυτό το θέμα;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Επιμένω..;

Επιμένω…

Θέλω να πω…

Ο πατέρας μου σε…

Η Ελένη ανασηκώθηκε από το μπράτσο του καναπέ

ΚΟΝΤΙΝΟ ΠΛΑΝΟ

Εμφανώς ταραγμένη , έτοιμη να δακρύσει

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

(γαληνεύει το βλέμμα της, μόλις έχει πάρει απόφαση να μη της το πει ποτέ)

σε λάτρευε!!

Καλυτέρα όμως είναι να κοιμηθείς τώρα

Να ξεκουραστείς και για τους ασθενής σου

ΚΛΙΚ ήχος του φωτιστικού που σβήνει.

Σκοταδι.

ΤΕΛΟΣ

ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ

Η ζωή ενός ψυχωτικού νεαρού συγγραφέα που εξελίχθηκε μέσα από τις ευαισθησίες, τις ανασφάλειες κ τη διαθλαστική οπτική ενός κόσμου που ίσως να είναι πιο αληθινός κι από τη ίδια την πραγματικότητα. Ο Πέτρος, είναι ένας ευφυής 24χρονος νεαρός, που «ακούει» φωνές και «βλέπει» φιγούρες, ανύπαρκτες για τους υπόλοιπους ανθρώπους, ωστόσο αρκετά ζωντανές για τον ίδιο. Τόσο που αρχίζει να αναπτύσσει ένα είδος συγκαταβατικής, ως φιλικής σχέσης μαζί τους, καθώς συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να τις απομονώσει. Παρόλα αυτά, η εξυπνάδα και η διαισθητικότητά του τον καθιστούν ικανό να αμφιβάλλει μεταξύ των δύο κόσμων, μεταξύ ‘διαστάσεων’ όπως ονοματίζει. Ακόμα κι αν αδυνατεί να ξεχωρίσει τις λεπτές, αδιάκριτες για τον ίδιο ‘γραμμές’ που διαμορφώνουν τους δύο κόσμους, πειραματίζεται συνεχώς με τα ενδεχόμενα, μετρώντας αποστάσεις ή μαγνητοφωνώντας το περιβάλλον του. Ο εγκλωβισμός τόσο ανάμεσά τους, όσο και στον εαυτό του, εξωτερικεύεται στην καθημερινότητά του με την άρνησή συμμετοχής σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, την εμφάνιση περίεργων ιδεών και παράλογων φοβιών, ως την πλήρη αποξένωσή του. Η ξαφνική παρουσίαση μιας μετέπειτα μόνιμης σκιάς, του δίνει την ιδέα να αρχίσει να καταγράφει τον κόσμο του σ’ ένα τετράδιο, κάτι που πολύ γρήγορα τον παρασύρει σ’ ολοκληρωτικό σολιψισμό· αρνείται να φάει και κοιμάται ελάχιστα. Οι προσπάθειες για επανένταξή του στην κοινωνία γίνονται αποκλειστικά από τον στενό οικογενειακό κύκλο, που συζητάει αδιάλειπτα τρόπους διαχείρισης, οδηγώντας τον Πέτρο άθελα, ο οποίος κρυφακούει αυτές τις ανησυχίες κάθε βράδυ, σε αδιέξοδο. Καθώς φτάνει σε σημείο πλήρους αποπροσδιορισμού, αποφασίζει να σταματήσει τη φαρμακευτική αγωγή, σα τελευταίο διάβημα για βελτίωση της κατάστασής του. Καταρρέει, συνειδητοποιεί πως η Σκιά έχει τη μορφή του, και παρά τις αντιστάσεις που προβάλλει, υποβάλλεται σε απόπειρα αυτοκτονίας πηδώντας στο κενό. Σώζεται και καταλήγει στην ψυχιατρική πτέρυγα ενός νοσοκομείου, με γιατρούς και νοσηλευτές να καταπνίγουν οποιαδήποτε αξιοπρέπεια του έχει απομείνει, σε προσπάθεια τους να τον βοηθήσουν. Δένοντάς τον σ’ ένα κρεβάτι «προσωρινά» και ταΐζοντάς τον με το ζόρι στο στόμα, στο οποίο έπειτα από έξοδο του επιστρέφει για πάντα καθώς βυθίζεται ξανά στην ψύχωση. Μέχρι λίγο πριν το τέλος της ζωής του, όπου σε μεγάλη πια ηλικία «ελευθερώνεται», πλήρως συμφιλιωμένος με τον σκιερό κόσμο, συζώντας αρμονικά με φωνές-ανθρώπους, πραγματικότητα-φαντασία, όπως όταν ήταν παιδί. Το βιβλίο του εκδίδεται μετά θάνατον από τα αδέρφια του και αναγνωρίζεται παγκοσμίως τόσο από ψυχιατρικούς κλάδους και ψυχασθενείς όσο και σε φιλοσοφικούς κύκλους που  πραγματεύονται το ‘Εγώ’ στις πιο πολύπλευρες εκφάνσεις του.

ΣΚΗΝΗ 150. ΕΞΩΤ. – ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ – ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Ανοιχτή αλάνα σε κέντρο κτιρίου. Καθισμένος μόνος, ο ΠΕΤΡΟΣ, που ‘ακούει’ φωνές και ‘βλέπει’ φανταστικές φιγούρες. Ταλαιπωρημένη όψη και λεκιασμένα ρούχα. Μόλις σταμάτησε να βρέχει.

ΣΚΗΝΗ 151. ΕΣΩΤ. – ΚΟΝΤΙΝΟ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ – ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Ο Πέτρος ψάχνει μπουκαλάκι με νερό γύρω απ’ τα πόδια του. Σταματά απότομα.

ΠΕΤΡΟΣ

(Μονολογώντας)

Ξεχνάω. Σημερινά, χθεσινά, ένα κουβάρι. Ξετυλίγω να βρω άκρη και.. Και άνοιξα σήμερα μια στάλα στόμα να πιώ τα σύννεφα, όλα τα σύννεφα. Διψάω, ξεράθηκα, με ξεράνατε, ήπιατε, ήπιατε, με ρουφήξατε.

(Κλαίει. Αγριεύοντας, προς τα δεξιά.)

Εσύ μου το πήρες;

ΦΩΝΗ

(Ειρωνικά, σα χαλασμένο ραδιόφωνο)

Νερό; Ψάξε, δε θα το βρεις. Ψάξε, κάπου θα’ ναι.

ΠΕΤΡΟΣ

(Απολογητικά, χαμογελώντας ελαφρώς)

Λίγο ξετυλίγω, τόσο μπλέκει. Κλωστές πλοκάμια, τρύπιο το στόμα, χάος. Άπατο νερό, δε πατάω, πνίγομαι, Θεέ μου σώσε!

(Αναστατωμένος)

Πού το’ βαλες;

ΦΩΝΗ

Ψάξε. Να εκεί. Δες. Στους σάπιους τοίχους. Στα μαύρα χρώματα.

ΠΕΤΡΟΣ

Κοιτάζει μια κολόνα απέναντι με κάποια ελπίδα. Κατεβάζει το κεφάλι και τρίβει τα φαγωμένα βρώμικα νύχια του.

(Βουρκωμένος, ψιθυριστά)

Δε με λυπάσαι.

Πετάγεται όρθιος και αρχίζει να ξύνει με μανία τον τοίχο, τινάζοντας σπασμωδικά το κεφάλι.

(Τραγουδιστά)

Σκάβε εργάτη, σκάβε δούλε. Βαθιά, όσο πιο βαθιά, βαθιά. Ξεσκισμένα να χάσκουν τα ντουβάρια, ξεχειλωμένα, ερείπια ρημαγμένα. Με ρημάξατε, ξέπεσα.

ΣΚΗΝΗ 152. ΕΞΩΤ. - ΠΛΟΝΖΕ –– ΑΥΛΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ – ΣΟΥΠΟΥΠΟ

Τρέμοντας, ο Πέτρος γονατίζει μπροστά στην κολόνα σα να προσεύχεται. ΜΟΥΣΙΚΗ.